هواداران فدراليسم

در میان مزایای بیشمار وعده داده شده توسط یک اتحادیۀ خوب سازمان یافته، هیچکدام مانند تمایل به سرکوب و مهار خشونت فرقه ای ارزش بسط وتفصیل دقیق را ندارد. هوادار حکومت های مردمی هرگز برای شخصیت و سرنوشت این حگومت ها بیش از زمانی که به تمایل آنها به این عیب خطرناک می اندیشد، احساس نگرانی نمی کند.. بنابراین، او از یک ارزش گذاری مناسب بر هر طرحی که بتواند بدون تخطی از اصولی که او به به آنها پایبند است، راه درستی برای رفع این نقیصه بیابد، فروگذار نخواهد کرد. تزلزل، بی عدالتی، و سردرگمی که شوراهای عمومی گرفتار ان بوده اند، در حقیقت، بیماری مهلکی است که در اثر آن حکومت های مردمی در هر کجا نابود شده اند؛ زیرا آنها همچنان موضوع مورد علاقه و سود بخش بحث هایی بوده اند که مخالفان آزادی با الهام ازآن ها ادعاهای فریبنده خود را عنوان می کنند. پیشرفت ارزشمندی که به وسیله قوانین اساسی آمریکا در مورد الگو های مردمی، در هر دو زمینه کهن و نو، حاصل آمده است نمی تواند بیش از حد مورد ستایش قرار گیرد، اما ادعای این که آنها به طور موثر و آن گونه که آرزو و انتظار می رفت خطر را رفع کرده اند، یک جانب داری بدون مأخذ خواهد بود. شکایات در هر کجا از شهروندان بسیار با ملاحظه و شریف، که به گونه ای یکسان از ایمان خصوصی و عمومی و آزادی عمومی و خصوصی هوا داری می کنند به گوش می رسد که دولت های ما بسیار نا استوارند، که منافع عمومی در برخورد با طرف های رقیب نادیده گرفته می شوند، که تصمیمات اغلب نه بر اساس قوانین عدالت خواهانه و حقوق حزب اقلیت، بلکه به وسیله نیروی غالب یک اکثریت مغرض و متکبر اتخاذ می گردند. هر قدر هم که ما ممکن است با علاقه مندی امیدوار باشیم که این شکایات پایه و اساسی ندارند، حقایق شناخته شده به اجازه نفی این واقعیت را که شکایات تا حدی حقیقت دارند به ما نمی دهند. در یک بررسی شفاف از وضعیت ما، به درستی روشن خواهد شد که برخی تشویش هایی که ما از آنها در رنجیم به خطا در جریان عملکرد دولت های ما به ما تحمیل شده است، اما در همان حال به وضوح خواهد پیوست که عوامل دیگر به تنهائی مسبب سنگین ترین ناکامی های ما، به خصوص، در مورد عدم اعتماد رو به افزایش و متداول نسبت به مشغله های عمومی و نگرانی برای حقوق خصوصی، که از این تا آن سوی قاره طنین انداز است، نخواهند بود. این ها عمدتاً، اگر نه تماماً، می بایست پی آمدهای ناپایداری ها و بی عدالتی هائی باشند که به وسیله آن یک روحیه فرقه د گرا موجب فساد ادارات عمومی ما می شود.

همان مزیتهایی که یک جمهوری نسبت به دموکراسی در مهار تاثیرات فرقه گرایی دارد، در یک جمهوری بزرگ نسبت به یک جمهوری کوچک و در یک اتحادیه نسبت به ایالتهای تشکیل دهندۀ آن نیز موجود است. آیا این مزیت به خاطر جانشین قرار دادن نمایندگانی است که دیدگاههای روشن فکرانه و احساسات پرهیزگارانۀ ایشان آنها را فراتر از تعصبات محلی و برنامه های ناعادلانه قرار می دهد؟ قابل انکار نیست که نمایندۀ اتحادیۀ به احتمال زیاد دارای این فضائل ضروری خواهد بود. آیا این مزیت به خاطر امنیت بیشتری است که تنوع بیشتر احزاب فراهم می کند و از اینکه یک حزب قادر به تفوّق و ستم بر دیگران باشد جلومی گیرد؟ در شرایط برابر، تنوع بیشتر احزابی که در اتحادیه وجود دارند به امنیت بیشتر آن منجر می شود. ایا این مزیت به خاطر موانع بیشتری است که در برابر برنامه ریزی و دستیابی به منویات پنهان یک اکثریت بیدادگر و هدفمند وجود دارد؟ اینجا هم اندازۀ اتحادیه ملموس ترین مزیت را به آن می دهد.

ممکن است تاثیر رهبران نفاق افکن در ایالت خاص خودشان آتشی بر پا کند، ولی قادر نخواهد بود که این حریق را به ایالتها دیگر گسترش دهد. ممکن است یک فرقۀ مذهبی در یک بخش از کنفدراسیون به یک حزب سیاسی تنزل یابد؛ ولی تنوع فرقه هایی که در سراسر کنفدراسیون پراکنده هستند موجب خواهد شد تا شوراهای ملی در برابر خطرات ناشی از چنین منابعی مصون باشند. به همان نسبت که احتمال آلوده شدن یک بخش یا ناحیه به یک بیماری بیشتر از احتمال آلودگی یک ایالت کامل است، تمامی بدنۀ اتحادیه نیز کمتر از یک عضو خاص برای سرایت جنون پول پرستی، لغو بدهی ها، تقسیم مساوی املاک و یا هر نقشۀ نامناسب و شریرانۀ دیگری مستعد است.

بنا بر این، ما، در اندازه و ساختار درست اتحادیه، از یک درمان جمهوری خواهانه برای بیماری هایی که در دولتهای جمهوری خواه بیشتر دیده می شوند پشتیبانی می کنیم. و به نسبت میزان علاقه و غروری که ازبابت جمهوری خواه بودن احساس می کینم، باید غیورانه روحیۀ فدرالیستها را گرامی بداریم و از منش آنها حمایت کنیم.