سیوند و مطبوعات

انتشار بیش از هزار صفحه اینترنتی و کاغذی در سایت های خبری، خبرگزاری، مراکز اطلاع رسانی، وبلاگ‌ها، روزنامه های الکترونیک، ماهنامه، هفته نامه و روزنامه ظرف سه سال گذشته با محوریت موضوع «سیوند» و به دنبال آن «سد سیوند» و « تنگه بلاغی» نشان از اهمیت این موضوع برای مراکز علمی، سیاسیون، شخصیت های فرهنگی و حقوقی و عامه مردم ایران و خارج از کشور دارد.

سیوند ابتدا و در اواسط سال 82 بود که با پیگیری ثبت پاسارگاد برای ثبت در میراث جهانی یونسکو در میان مردم شناخته شد. در آن سال پرونده محوطه تاریخی پاسارگاد به دلیل آثار تاریخی و باستانی به یونسکو رفت تا در نهایت در سال بعد از آن به عنوان یک اثر ملی، ابعاد آن بین المللی شد. پس از آن اما و در سال پیش با جدی شدن طرح ساخت سد سیوند و اقدام برای آبگیری سد، عده ای از طرفداران میراث تاریخی ایران با نگرانی نسبت به وضعیت احتمالی نسبت به دشت پاسارگاد، مقبره کورش و آثار باستانی موجود در آن، اعتراض های خود را هرازگاهی به روزنامه ها و سایت های خبری و شخصی منتقل کردند. دامنه این اعتراضات به ویژه در سه ماهه منتهی به سال 86 نسبت به دوره های قبلی شدت بیشتری یافت تا آن جا که بعضا کار به تجمع و ایجاد حلقه نجات محوطه پاسارگاد از سوی علاقه مندان به دشت عنوان و در بعضی موارد نیز اجرا شد. در این دوره نقش پیام های کوتاه تلفن همراه نیز در مقطعی برای مشارکت مردم در برگزاری «تجمع اعتراض آمیز» به میان آمد. اما آنچه که بیش از هر موضوعی حس طرفداران محدوده تاریخی سیوند و تنگه بلاغی را برانگیخت اطلاع رسانی ناگهانی و مشارکت قابل توجه توده مردم در برابر این حادثه بود تا عکس العمل موافقان این طرح در بنگاه های خبر رسانی خود. در این بین حتی سازمان میراث فرهنگی نیز نتوانست آن طور که باید و شاید از نظرات کارشناسی باستان شناسی خود برای آبگیری یا عدم آبگیری از خود ارایه دهد. وزارت نیرو نیز به عنوان یک ضلع این مثلث که می توانست دیدگاههای علمی برای اقدام خود ارایه دهد کمتر وارد عمل شد تا عده ای در نوشته های شخصی خود این اقدام را نوعی عقب نشینی یا بی تفاوتی قلمداد کنند.