سال نو

هي گفتن سال خوبي داشته باشيد.

هي گفتن سال خوبي رو پشت سر گذاشته باشيد.

هي گفتن سلام برسونيد به خانواده.

هي گفتن هر چي بدي بود گذشته به آينده فكر كنيد.

هي گفتن اميدوار به سال 86 باشيد.

اما نگفتن چه جوري؟ توي اين مرز و بومي كه به كوچكترين بهانه‌اي شمشير براي هم مي‌كشند و در حالي كه «مي‌دانستند دندان براي تبسم نيز هست، اما تنها بر دريدند.»

و همچنين به خاطر بي‌ارزش‌ترين چيزها دروغ مي‌گن، براي رسيدن به كمترين مقام‌ها پشت هم رو خالي مي‌كنند:

سين هفتم

سيب سرخي ست

حسرتا

كه مرا

نصيب

از اين سفره ي سنت

سروري نيست

شرابي مرد افكن در جام هواست

شگفتا

كه مرا

بدين مستي

شوري نيست

سبوي سبزه پوش

در قاب پنجره

آه

چنان دورم

كه گوئي چون نقش بي جاني نيست

و كلامي مهربان

در نخستين ديدار بامدادي

فغان

كه در پس پاسخ لبخند

دل خنداني نيست

بهاري ديگر آمده است

آري

اما براي زمستان ها كه گذشت

نامي نيست

نامي نيست

احمد شاملو

با اين همه حداقل امسال براي من اين خاصيت رو داشت كه در كنار اين‌ها زندگي مشترك رو با همه بالا و پايين‌اش به خوبي شروع كنم و از وضعيت به دست آمده نهايت استفاده رو در كنار شريكم خواهم برد.