از خود با خويش

هِي بر خود مي‌زنم که مگر در واپسين مجال ِ سخن

هرآنچه مي‌توانستم گفته‌باشم گفته‌ام؟

ــ نمي‌دانم.

اين‌قدر هست که در آوار ِ صدا، در لُجّه‌ی غريو ِ خويش مدفون شده‌ام

و اين

فرومُردن ِ غمناک ِ فتيله‌يي مغرور را مانَد

در انباره‌ی پُرروغن ِ چراغ‌اش.

از شاملو