فروتن

من فروتن بوده‌ام

و به فروتني، از عمق ِ خواب‌هاي ِ پريشان ِ خاک‌ساري‌ي ِ خويش

تمامي‌ي ِ عظمت ِ عاشقانه‌ي ِ انساني را سروده‌ام تا نسيمي

برآيد. نسيمي برآيد و ابرهاي ِ قطراني را پاره‌پاره کند. و من

به‌سان ِ دريائي از صافي‌ي ِ آسمان پُرشوم ــ از آسمان و مرتع و

مردم پُرشوم.

تا از طراوت ِ برفي‌ي ِ آفتاب ِ عشقي که بر افق‌ام مي‌نشيند، يک‌چند در

سکوت و آرامش ِ بازنيافته‌ي ِ خويش از سکوت ِ خوش‌آواز ِ

«آرامش» سرشار شوم ــ

چرا که من، ديرگاهي‌ست جز اين قالب ِ خالي که به دندان ِ طولاني‌ي ِ

لحظه‌ها خائيده شده است نبوده‌ام; جز مني که از وحشت ِ خلاء ِ

خويش فرياد کشيده است نبوده‌ام...

از الف.بامداد