حكيم

غذای روح بود باده رحیق الحق *** که رنگ او کند از دور رنگ گل را دق

به رنگ زنگ زداید ز جان اندوهگین *** همای گردد اگر جرعه‌ای بنوشد بق

به طعم، تلخ چوپند پدر و لیک مفید *** به پیش مبطل، باطل به نزد دانا، حق

می‌از جهالت جهال شد به شرع حرام *** چو مه که از سبب منکران دین شد شق

حلال گشته به فتوای عقل بر دانا *** حرام گشته به احکام شرع بر احمق

شراب را چه گنه زان که ابلهی نوشد *** زبان به هرزه گشاید، دهد ز دست ورق

حـلال بر عـقلا و حـرام بر جهـال *** که می‌محک بود وخیرو شر از او مشتق

غلام آن می‌صافم کزو رخ خوبان *** به یک دو جرعه برآرد هزار گونه عرق

چو بوعلی می‌ناب ار خوری حکیمانه *** به حق حق که وجودت شود به حق ملحق