هنرمندان و محيط‌زيست

چندي پيش خبرگزاري رويترز طي مقاله اي به بررسي کارنامه زيست محيطي يا به عبارتي اعتبارنامه زيست محيطي برخي هنرمندان در عرصه سينما پرداخت که درميان اين هنرمندان نام کساني چون لئوناردو دي کاپريو، رابرت ردفورد، اسپينال تپ و راب رينر به چشم مي‌خورد که هريک در آثار و يا فعاليت‌هاي خود به مقوله محيط زيست توجه و علاقه نشان داده و يه سهم خود به مسائل و تهديدهاي ناشي از فعاليت هاي انسان در تخريب طبيعت پرداخته بودند.

اما در ايران شرايط به گونه غريبي از مسائل جاري در محافل غربي جدامانده است.

اگرچه محيط زيست و تخريب طبيعت به عنوان مهم‌ترين معضل بشري و صد البته نزديکترين، بديهي‌ترين و فراگيرترين تهديد در جهان، توجه همه متفکران و سياستمداران و اقتصاددانان و متخصصان امور اجتماعي و در پي آن هنرمندان و آثار هنري آنان را به خود جلب کرده، اگرچه شاهد هنرآفريني بسياري از شخصيت هاي مطرح هنري جهان هستيم کساني نظير ژان ميشل ژار (که چندي پيش کنسرت آب را در نواحي کويري تونس اجرا کرد) اگرچه انواع موسيقي و گروه‌هاي هنري اعم از موسيقي پاپ و کلاسيک و ... در اجراي قطعات موسيقي، شعر و آواز مضامين زيست محيطي را دستمايه کار خود قرار داده اند، اگرچه انواع نقاشي، شعر و داستان و فيلم درباره معضلات زيست محيطي و تهديدهاي روزافزون جهاني و منطقه اي در کشورها و شخصيت هاي مطرح جهاني ارائه مي‌شود و به محور بحث‌هاي داغ اقتصادي متخصصان و سياستمداران جهان مبدل شده، اما درست در اوج تحرکات و تلاش هايي چنين گسترده جهاني، در ايران محيط زيست و مخاطرات بنيان کن آن هنوز محدود به جمع هاي کوچک و پراکنده عده اي استاد و دانشجو و کارشناس محيط زيست و منابع طبيعي است.

گويي اقتصاددانان و سياستمداران که هيچ، هنرمندان اين مرز و بوم نيز به جز اندکي انگشت شمار با آن همه سوابق در پيشگامي و آفرينندنگي و خلاقيت ادبي و درک موشکافانه اجتماعي و هنري! در جاي ديگري خارج از اين کره خاکي رو به ويراني، زيست مي‌کنند.