یادداشتهای یک غریب

ویکتور هوگو میگه: من نمیگویم هرگز نباید در نگاه اول عاشق شد اما اعتقاد دارم باید برای بار دوم هم نگاه کرد.

ممدلی داشت رو کاناپه خروپف می کرد و من در فکر اتفاقات عجیبی که براش امروز افتاده بود بودم. چطور یه جفت چشم می تونست این دوست کهنه کار ما رو چنین دگرگون کنه. ممدلی که زنشو هفهش سال پیش در یک معامله بورس از دست داده بود و تازه داشت با مجردی عادت میکرد بد جوری افتاده بود تو دام عشق. انگار از این رو به اون رو شده بود. سه تا بطری خالی روی میز دهن کجی می کرد و ظرفهای کثیف روی میز تقاضای شستشو. داشتم همتی در خودم جستجو میکردم که کمی تر و تمیز کنم که زنگ در، هم منو هم ممدلی رو، از جا پروند. این وقت شب کی می تونه باشه؟

همینطور که میگفتم یا قمر بنی هاشم، رفتم در رو باز کنم. ممدلی هم که از خواب پریده بود دنبالم اومد. پشت در جرارد همسایه بالایی رو پاش قرار نداشت و همینطور که رقص شتری میکرد گفت "های دا". پرسیدم چی میخواهی؟ که پس از اینکه خودشو جمع و جور کرد و دست به دیوار گرفت که نیافته گفت: منو انداخته بیرون؛ میتونم تو دالون تو بخوابم هیک! ممدلی جوابشو داد که بیا توو. گفتم صبر کن جونم؛ و دست جراردو گرفتم و با هم رفتیم بالا خونه دوستش. ممدلی برگشت رو کاناپه. فرید، هم آپارتمانی جرارد، به زور در رو باز کرد؛ می گفت بره گم شه؛ دیگه اینجا جایی نداره و یه مشت فحشهای ملخی و کوچه بازاری نثارش کرد. داشتم با فرید صحبت می کردم تا قانعش کنم امشب هم دوستشو ببخشه و بگذاره کپه مرگشو بگذاره و الکی مزاحم ما نشه. تقریبا و طبق معمول داشت رضایت می داد که دیدیم جرارد غیبش زده. یک لحظه غفلت و جرارد دیگه نبود. با فرید اومدیم پایین دنبال جرارد. خونه من نبود ممدلی همچنان خروپف می کرد و رو کاناپه ولو شده بود. یه سری تو خیابان و کوچه زدیم ولی از جرارد خبری نبود؛ گفتم شاید تو باغچه من یه گوشه ای افتاده ولی اثری از جرارد نبود که نبود. به فرید گفتم قربونتم، من مهمون دارم و خوابم میاد تو انداختیش بیرون خودتم برو دنبالش و برگشتم خونه.

نیم ساعت بعدش ژاندارمها اومدند و بازپرسی و سوال و جواب که چی شده و چه گذشته و بالاخره نزدیکهای صبح جراردو نزدیک رودخونه پیدا کردند که داشت تو این سرما حمام ماه میگرفت. خدا عاقبت همه رو بخیر بگذرونه