اشكال از كجاست؟

من "درلحظه نوشتن " به چيزي جز آن چه در ذهن مي‌گذرد نمي‌انديشم يا شايد بهتر است بگويم مطلقا" به هيچ چيز" نمي‌انديشم . ولي واقعامگرقراراست هرسخن فقط به گونه‌ئي بيان شود كه درك‌اش حكايت حلق باشد و راحت الحلقوم ؟ گناه ازخواننده ئي ست كه آسان طلبي مي كند. و نوشتن بدهكار هيچ خواننده‌ئي نيست. سوآل اين است كه چرا درك مطلب تنها براي "تعدادي ازخواننده گان " مشكل است، گيرم به شماره بيش‌تر: وبراي تعدادي آسان است، گيرم به شماره كم تر؟... زبان كه همان زبان است، پس آيااشكال مي‌تواند درشيوه بيان باشد؟ يا نه