شیر

افشی قطبی با حضورش در ایران، به عقیده من، تحول بزرگی در ادبیات مربیان و به طور کلی سیستم ورزشی کشور کرده. بخشی از مقبولیت افشین قطبی از زمانی به دست آمد كه سرمربی پرسپولیس، گفتار تازه ای را وارد خون فوتبال ایران كرد. قطبی در تشریح عملكرد تیمی اش هیچ گاه صرفا از واژه هایی چون «بازی، بازی خوبی بود...» یا « ما از موقعیت ها استفاده كردیم» و البته تركیب های كلیشه ای و تكراری استفاده نكرد تا مخاطبانش را وادار كند او را به عنوان یك عنصر متفاوت بپذیرند. بخش دیگری از این مقبولیت رو می شه به آنالیز ریز تیم بدون هیچ تعارفی مربوط دونست و البته کلماتی که بعضا برای بازیکنانش به کار مبره، هرچند جبری که در ورزش و ورزش سیاسی ایران وجود داره، داره کم کم اون رو هم به حاشیه ها می بره؛ اما باید این واقعیت رو قبول کرد، تحولی که ایجاد شده قابل تحسینه.

یکی از این کلماتی که بارها زا سوی قطبی عنوان شده "دل شیره". در واقع او با به کار بردن این کلمه و، به اعتقاد من، اجرای اون در حین تمرین و مسابقه می خواد به نوعی به بچه های خودش این رو یاد بده که باید تا آخر ایستاد و جنگید. من به شخصه به این طرز فکر احترام می ذارم و اعتقاد دارم این طرز فکر باید در تمامی بخشهای زندگی تسری پیدا کنه. زندگی امروزه اجتماعی ما به نوعی جنگه و کسی پیروز می شه که بتونه بدون ترس به کارزآر بره. هرچند در کنار این دل شیر داشتن، باید از نظر فنی هم رشد کرد تا در بعضی جاها ناگهان فیتیله پیچ نشی. باید استوار بود؛ استوارو پابرجا