چوگان و ايران

ايرانيان باستان در ميان ملت‌هاي ديگر توجه بيشتري به ورزش و تقويت قواي جسماني داشتند و در نظام تعليم تربيت خود نقش بيشتري به فعاليت‌هاي بدني قايل بودند. ايرانيان باستان به ورزش‌هايي چون سواركاري، تيراندازي، چوگان بازي و .. علاقه زيادي داشتند.

در واقع ورزش چوگان را مي توان از اولين ورزش هاي دسته‌جمعي و تيمي تاريخ ورزش جهان محسوب كرد كه در ايران پيش از اسلام و در دوره اسلامي نمود ويژه‌اي داشته است. اين بازي در تاريخ و فرهنگ و ادبيات ما جايگاه خاصي دارد. به گونه‌اي كه در شعرها و ضرب‌المثل‌ها هم راه يافته است.

اما امروزه اين ورزش جز در چند ميدان و بدون حمايت حداقلي در حال دست و پا زدن استو فدراسيون تلاش مي‌كند تا با فعاليت‌هاي قابل توجه خود به نوعي اين ورزش را حداقل در ميان مسئولان ورزش معرفي كند. برگزاري مسابقات بين‌المللي و داخلي، افتتاح زمين چوگان در اصفهان و ديگر شهرهاي بزرگ كشور از راه‌هاي «ايل‌خاني‌زاده» براي نجات اين ورزش باستاني است اما نه تنها سازمان تربيت‌بدني به حال اين ورزش چاره اي نيانديشيده‌است بلكه كارشناسان ميراث‌فرهنگي هم گويا تاكنون به اين مستند تاريخي برنخورده‌اند و توجهي هم ندارند. اين وضعيت زماني وخيم‌تر مي‌شود كه بشنويم بخش گردشگري سازمان، حتي برنامه‌اي براي امضاي تفاهم‌نامه صوري كه بيشتر يك شوي تبليغاتي است تا راه‌كارهاي اجرايي نداره. يعني فدراسيون‌هاي اسكواش و شمشميربازي و ژيمناستيك براي سازمان ميراث‌فرهنگي مهمتر از فدراسيون چوگانه.

دوست نداشتم اين مطلب رو باانتقاد بنويسم اما واقعيت رو هم بايد پذيرفت. هر چند من تا به حال اين ورزش رو از نزديك نديدم اما اين پيشينه تاريخي و جذابيت ورزشي اون باعث شده تا شيفته‌اش شم. به شما هم پيشنهاد مي كنم در مورد اين ورزش كمي مطالعه كند و البته لذت ببريد. جالب اينجاست كه فدراسيون جهاني چوگان هم اين ورزش رو يقينا به ايران نسبت داده