"از خود با خويش"

شب

سراسر

زنجير ِ زنجره بود

تا سحر،

سحرگه

به‌ناگاه با قُشَعْريره‌ی درد

در لطمه‌ی جان ِ ما

جنگل

از خواب واگشود

مژگان ِ حيران ِ برگ‌اش را

پلک ِ آشفته‌ی مرگ‌اش را،

و نعره‌ی اُزگَل ِ ارّه‌ی زنجيری

سُرخ

بر سبزی‌ نگران ِ دره

فروريخت.

□

تا به کسالت ِ زرد ِ تابستان پناه آريم

دل‌شکسته

به‌ترک ِ کوه گفتيم.