ميوه كال

بعد از جريان انتخابات دوره هفتم مجلس، شوراهاي دوم و رياست جمهوري و نتايج مهلكي كه بر وضعيت مردم جاري شد به نظر مي‌رسيد جريان اصلاح‌طلب فرصت مناسبي براي تفكر داشته باشه تا به هر نحوي بتونه خودش رو جمع و جور كنه. انتخابات خبرگان و شوراهاي شهر مجالي بود براي نشون دادن عرضه اين جناح. مردم كم‌كم به انتخابي كه كرده بودند نااميد مي‌شدند و مي‌شد با يك سياست مطلوب اون‌ها رو از اون طرف خط به اين طرف خط آورد، اما عجله‌اي كه اصلاح‌طلبان كردند باعث شد زودتر از موعود وارد عرصه انتخاباتي شوند و نتيجه‌اش هم مشخص شد. هرچند احتمال تقسيم كرسي‌هاي شوراهاي شهر در تهران هنوز وجود داره اما مي‌شد با يك تدبير مناسب و در انتخابات بعدي كه افتضاحات دولت فعلي و يارانش در بخش‌هاي مختلف وضوح بيشتري داشت مردم را آگاهانه و باچراغ به سمت ائتلاف اصلاح‌طلبان كشوند؛ اما اين ميوه‌اي كه سال آينده به بار مي‌نشست زودتر از موعود از درخت كنده شد و نتايج‌اش هم شايد چندان اميدوار كننده نباشه.

با اين حال اين حضور به نوعي بيداري اصلاح‌طلبان و اجماع‌اشون رو مي‌رسوند كه اختلافات گذشته رو كنار گذاشنند و براي يك‌هدف مشخص متحد شدند. شايد حضور نيافتن باعث مي‌شد مردم ديگه اميدي به قدرت‌نمايي جناح چپ نمي‌داشتند.