غریو را تصویر کن

نيكول فريدنی در 28 ديماه 1314 در شهرستان شيراز متولد و امروز صبح، چهارشنبه 17 بهمن 1386 در هنگامی که خواب بود در گذشت.

زندگي نيكول داستان است؛ يك داستان دنباله‌دار كه هر روز بر حجم كلماتش افزوده مي‌شود؛ زندگي متفاوت خارج از تصور بيشتر آدم‌ها. نيكول چهار سال است كه به خاطر پاركينسون نمي‌تواند صحبت كند. منير سلطاني اما با زير و بم زندگي پيچيده نيكول آشناست؛ «نيكول هميشه در سفر بود».

نمي‌توانست يكجا نشستن را دوام بياورد، دوست داشت همه جاي طبيعت ايران را ببيند و از گوشه و كنارهايش عكاسي كند. آرشيو عكس طبيعت نيكول كامل‌ترين آرشيو عكس ايران است؛ مجموعه‌اي گرانبها كه مي‌تواند ميراثي باشد براي آيندگاني كه از ديدن طبيعت بكر ايران محروم خواهند بود».

نيكول طبيعت بكر ايران را به تصوير كشيده است، قدم در راه‌هايي گذاشته كه انسان‌هاي عادي جرأت ورود به آن را نداشته‌اند و براي اين كار مصائب زيادي هم متحمل شده است؛

«عكس‌هاي نيكول به بكربودن شهرت دارند.عادت داشت به دل طبيعت برود؛ به جايي كه هنوز قدم‌هاي هيچ انساني آن را نيالوده. آن‌وقت دوربين‌اش را درمي‌آورد و عكاسي مي‌كند. گاهي اوقات براي به‌دست‌آوردن نور مورد نظرش ساعت‌ها وقت صرف مي‌كرد. عاشق كوير بود. در كوير زيبايي‌هايي مي‌ديد كه كمتر چشمي قادر به ديدنش بود.

وقتي وارد كوير مي‌شديم، انگار حال و هوايش عوض مي‌شد؛ آهسته رانندگي مي‌كرد؛ نمي‌خواست سنگي، گياهي، چيزي را از قلم بيندازد. ضبط ماشين را خاموش مي‌كرد و مي‌گفت كوير پر از موسيقي است، بهتر است به گوش‌هايمان فرصت شنيدن آن را بدهيم. در كوير كم بلا سرمان نيامد؛ مثلا يك‌بار اسير توفان شن شديم. تنها كاري كه توانستيم بكنيم، اين بود كه روي دوربين‌ها پتو بيندازيم و شب، خود را به خور (جنوب خراسان) برسانيم و آنجا بخوابيم».